گاهی خواب میبینی و گاهی خودت را به خواب میزنی گاهی ادم ها جا میزنند زیادی هم جا میزنند. هر چقدر هم بخواهند ادای ادم های مقاوم را در بیاورد به هیچ جا نمیرسد. چند وقت پیش دکتر فردوسی(پور) را که تنها شناختی که از او داشتم داخل برنامه تصویر زندگی بود از نزدیک دیدم  میگفت زن باید مقاوم باشد باید بتواند خودش را در بدترین شرایط کنترل کند به نظرم گاهی سخت ترین کار دنیا لبخند زدن بر مشکلات است.بچه تر از الانم که بودم طلایی ترین جمله زندگیم این نیز بگذرد بود که همیشه ان را با لحن خاص و تاکییدی میگفتم همیشه احساس میکردم میتوانم بازیگر خوبی در همچین شرایطی باشم و هیچ وقت کسی نمیتوانست بفهمد من واقعا خوشحالم یا ناراحت گاهی خودم هم نمیتوانستم این دو را از هم تشخیص دهم اما الان که از ان سالها مدتها میگذرد دیگر این توانایی در من خنثی شده است کمتر پیش میاید از چیزی خوشحال شوم و به عکس با کوچکترین حرفی و یا حرکتی ناراحت میشوم .به هر کسی که میگویم  دراین شرایط در اتاق را قفل میکنم و پشت ان مینشینم میخندد اما واقعا خندده دار نیست این روزها هیچ چیز خنده دار نیست اینکه شب ها بنشینی و به رویاهای بکرت فکر کنی و روزها هیچ نزدیکی با ان لحظات نداشته باشی اصلا اتفاق خوبی نیست. گفتم که گاهی ادم ها واقعا جا میزنند.